Oude vrouwen en wolven
Door: Angeline
22 Oktober 2018 | Nepal, Nāmche Bāzār
Namche, dag 2
“We are all filled with longing for the wild. There are few culturally sanctioned antidotes for this yearning. We were taught to feel shame for such a desire. We grew our hair long and used it to hide our feelings. But the shadow of Wild Woman Still lurks behind us during our days and in our nights. No matter were we are, the shadow that trots behind us is definitely four footed“. Uit: Women who run with the wolves, Clarissa Pinkola Estes
Deze Jungiaanse psychoanalytica en professor in ‘Cantodores’ heeft onderzoek gedaan naar beeldvorming van oude vrouwen in diverse culturen en wolven. Er zijn nogal wat overeenkomsten in hun reputatie. Beiden zouden weinig gracieus zijn, afzichtelijk, gevaarlijk en alles verslindend. Ook hun lot vertoont overeenkomsten. Gevreesd of gestigmatiseerd, verstoten, verjaagd of uitgeroeid.
Met deze gedachtes in mijn achterhoofd loop ik door de Boeddhistische dorpjes langs ons pad. Dat voert vandaag van Phadking waar we overnachtten, naar Namche. Zeven uur lopen en 800 meter stijgen. We volgen het smalle dal van een bruisende rivier die we meerdere malen via een hangbrug moeten oversteken. Regelmatig moeten we wachten voor een groep muilezels die met een lading goederen omhoog of omlaag gaat. Of zwiepend over de brug gaat. Geduldig zwoegen de dieren voort. Ze houden het leven gaande hier.
In de ‘teashops’ langs het pad veel oude vrouwen en kinderen. Verweerde, tanige vrouwengezichten getuigen van een hard bestaan. Ze bewerken hun akkertjes, hoog boven de rivier, ze koken in rokerige ruimtes, hoeden yaks of koeien, soms met een kind op de rug gebonden en een stoet kleutertjes aan hun rokken.
Onze dochters oogsten veel bekijks. Nepalese kinderen die ze verleiden tot een praatje, of een spelletje voetbal, zoals gisteren. Onze gids voert hele gesprekken met hen.
Ik denk aan 31 jaar geleden. In een tijd dat er veel minder trekkers waren ontstond er een uittocht in een dorp als wij voorbij kwamen. Iedereen wilde onze huid voelen, even aaien. Een praatje maken. Nu lopen er duizenden langs het pad. Een lange stroom van rugzakken.
Terug naar de vrouwen hier. Ze houden de boel draaiend. Op de achtergrond. Zwoegend en ploeterend, net als de muilezeltjes.
En ‘oude‘vrouwen-trekkers? Ik zie ze, ik zie mezelf. Ze gaan rustig voort. Dikwijls in hun eentje lopend.
“Oude “vrouwen zijn een aan zichzelf overgelaten soort, zo lijkt t als je oppervlakkig kijkt.
Heeft de schrijfster van mijn boek toch een punt? Onaantrekkelijk en oninteressant geacht? Aan hun lot overgeleverd?
Als je beter kijkt gaan ze voort en genieten van de wildernis, het lichamelijk ongemak meer beschouwend als een bewijs van leven en geluk, dan een obstakel.
Bij sommigen loopt er een hond mee, een zwarte of soms ook een kleine beige, in gedachte. En ze genieten allebei.
“We are all filled with longing for the wild. There are few culturally sanctioned antidotes for this yearning. We were taught to feel shame for such a desire. We grew our hair long and used it to hide our feelings. But the shadow of Wild Woman Still lurks behind us during our days and in our nights. No matter were we are, the shadow that trots behind us is definitely four footed“. Uit: Women who run with the wolves, Clarissa Pinkola Estes
Deze Jungiaanse psychoanalytica en professor in ‘Cantodores’ heeft onderzoek gedaan naar beeldvorming van oude vrouwen in diverse culturen en wolven. Er zijn nogal wat overeenkomsten in hun reputatie. Beiden zouden weinig gracieus zijn, afzichtelijk, gevaarlijk en alles verslindend. Ook hun lot vertoont overeenkomsten. Gevreesd of gestigmatiseerd, verstoten, verjaagd of uitgeroeid.
Met deze gedachtes in mijn achterhoofd loop ik door de Boeddhistische dorpjes langs ons pad. Dat voert vandaag van Phadking waar we overnachtten, naar Namche. Zeven uur lopen en 800 meter stijgen. We volgen het smalle dal van een bruisende rivier die we meerdere malen via een hangbrug moeten oversteken. Regelmatig moeten we wachten voor een groep muilezels die met een lading goederen omhoog of omlaag gaat. Of zwiepend over de brug gaat. Geduldig zwoegen de dieren voort. Ze houden het leven gaande hier.
In de ‘teashops’ langs het pad veel oude vrouwen en kinderen. Verweerde, tanige vrouwengezichten getuigen van een hard bestaan. Ze bewerken hun akkertjes, hoog boven de rivier, ze koken in rokerige ruimtes, hoeden yaks of koeien, soms met een kind op de rug gebonden en een stoet kleutertjes aan hun rokken.
Onze dochters oogsten veel bekijks. Nepalese kinderen die ze verleiden tot een praatje, of een spelletje voetbal, zoals gisteren. Onze gids voert hele gesprekken met hen.
Ik denk aan 31 jaar geleden. In een tijd dat er veel minder trekkers waren ontstond er een uittocht in een dorp als wij voorbij kwamen. Iedereen wilde onze huid voelen, even aaien. Een praatje maken. Nu lopen er duizenden langs het pad. Een lange stroom van rugzakken.
Terug naar de vrouwen hier. Ze houden de boel draaiend. Op de achtergrond. Zwoegend en ploeterend, net als de muilezeltjes.
En ‘oude‘vrouwen-trekkers? Ik zie ze, ik zie mezelf. Ze gaan rustig voort. Dikwijls in hun eentje lopend.
“Oude “vrouwen zijn een aan zichzelf overgelaten soort, zo lijkt t als je oppervlakkig kijkt.
Heeft de schrijfster van mijn boek toch een punt? Onaantrekkelijk en oninteressant geacht? Aan hun lot overgeleverd?
Als je beter kijkt gaan ze voort en genieten van de wildernis, het lichamelijk ongemak meer beschouwend als een bewijs van leven en geluk, dan een obstakel.
Bij sommigen loopt er een hond mee, een zwarte of soms ook een kleine beige, in gedachte. En ze genieten allebei.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
