Let it be 3-11

We zijn er niet over uit of t een mannen dan wel vrouwenstem is die onze mantra van vandaag zo prachtig vertolkt. Een zangstem met gitaar begeleiding en een ritmebox. We zitten op een dakterras, hoog boven het avondlijke geroezemoes van de stad. Terug in Kathmandu. Redelijk gaar en hongerig proberen we op dit late uur nog iets te eten te bemachtigen.
De dag begon vroeg met geraas van opstijgende helikopters en vliegtuigjes. Ons hotel voor de nacht ligt praktisch op de landingsbaan. Om 9.30u staat onze vlucht gepland. We weten inmiddels dat vliegen op Lukla , het hoogste vliegveld ter wereld op 2800 meter, geen sinecure is.
Om 9u gooien we ons in de strijd. Letterlijk. Een meute van gestresste reizigers wacht ons op. Nepalese chaos. Onze gids smoest, lacht, bedelt en onderhandelt zich suf. Toch moeten we ‘nog even’ wachten. Een vlucht van onze maatschappij wordt gecanceld wegens slecht weer. Gelukkig niet de onze. Een drama speelt zich voor onze ogen af. Een familie die al voor de derde dag probeert weg te komen, hoort dit onheilsbericht over zich uitgesproken. Elke dag worden de kansen om weg te komen kleiner. De vluchten gepland op de dag zelf hebben immers voorrang. Er is geen andere mogelijkheid om hier vandaan te komen. Of het moet per helikopter zijn, voor 2500 USD. Of lopend. Zoals onze ene porter doet. Om zijn familie voor het komende festival te bezoeken moet hij eerst twee dagen lopen. En daarna is er een busverbinding.
We wachten af en hopen. Na 14u wordt er zelden nog gevlogen. Vanwege het weer. Zonder zicht geen vlucht. Om 15.15u is er in ene actie. We worden voortgedreven naar een vliegtuigje en terwijl ik nog in moet stappen begint hij al te taxiën naar de landingsbaan. Ik zit net, nog geen gordel vast, of we racen de berghelling al af en dan ‘hop’ de lucht in boven de afgrond.
Degenen van ons die achterin het toestel zitten staan doodsangsten uit, inclusief de gids. Rakelings langs bergwanden gaat de tocht, we vliegen oog en oog met mensen in hun huizen. Te close, te zwabberend.
Op Kathmandu AirPort tellen we onze zegeningen. Snel in een taxi. Oh jee: traffic jam. Alles zit vast. We leunen achterover in de autostoelen, voor zo ver dat gaat tussen tassen en stokken. En fluisteren elkaar toe: let it be...