De snelweg omhoog 23-10

De snelweg omhoog

Na de duizelingwekkende helikoptervlucht naar Lukla, stappen we meteen de ‘snelweg’ richting Namche Bazar op voor een drie uur durende wandeling naar het dorpje Phadking. Frisse trekkers, zoals wij net aangekomen, ontmoeten bestofte en vermoeide wandelaars, op de terugweg. Groepen Chinezen en Russen, die een georganiseerde trekking maken. Ik raak er soms in verzeild en word voortgestuwd in de meute.
Porters met een lading rugzakken op de rug. Traditionele porters die pakken meel en bier omhoog sleuren. Een houten frame op hun rug maakt het mogelijk wel 60 blikjes te vervoeren... Alles voor de toerist.
Families die een ommetje maken op het pad. Kleine kindjes die er hun eerste stapjes zetten. Oude vrouwen met manden vol levensmiddelen, jonge vrouwen met spullen voor hun winkeltje. Alles wordt omhoog gesleept. Daartussen door de groepen muilezels en ossen. Later, boven de 3000 meter zullen dat de yaks zijn. Alles loopt door en langs elkaar. Een grote stroom mensen. Ongelooflijk dat de enige verkeersslagader van dit gebied een pad vol rotsblokken is, geen meter effen.
Porters verdienen heel weinig. Zelfs degenen die voor trekkers werken houden amper iets over aan de reis, daar ze bijna net zo veel aan eten en overnachting moeten betalen als de toeristen zelf. Ze moeten het van de fooi hebben. Richtlijn is 1000nrs per dag (8E).
We horen de naam ‘Namche’ vaak vallen. Alsof er over een mooie vrouw, een geliefde gesproken wordt. Wanneer we uiteindelijk naar anderhalve dag klimmen een hoek omslaan, begrijpen we dat. Een beeldschoon stadje ligt te glimmen. Traditionele huizen, verzorgde tuintjes. De gids herkent het na vier jaar niet terug. Veel is nieuwgebouwd, in oude stijl. Wij nemen onze intrek in een oude lodge midden in de Bazar.
We kijken uit over de stad. Een standbeeld van de eerste vrouwelijke sherpa die de allerhoogste bergen bedwongen heeft. Helaas viel ze op 8000 meter te pletter.
De volgende dag is rustdag. Wat heet. Om te wennen aan de hoogte, zo’n 3500 meter, moeten we lopen en wel omhoog om vervolgens weer lager te slapen.
We gaan loodrecht omhoog, het pad naar een klooster op. Met ons vele anderen. De hele colonne zwoegt omhoog in de ijle lucht. Het klooster is indrukwekkend. Het landschap nog meer. Stupa’s doemen op in mistige flarden. Belletjes rinkelen, gebedsmolens draaien. De stapels gedenksteenen van de overledenen leren we altijd links te passeren. De doden worden hier, in tegenstelling tot het laagland van Neap, w.o. Kathmandu, niet verbrand maar in de river gegooid.
Terug in Namche besluiten we toch maar alsnog donzen slaapzakken te huren voor de oudsten onder ons.. en we kopen yakwollen dekens. We worden (onder ons) een beetje uitgelachen. Ze blijken onze redding te zijn. Maar dat is pas later..
Ik lig s nachts onder een hele stapel slaapzakken & dekens en stel me de hoge bergen voor, daarboven en val gelukzalig in een diepe slaap.
De volgende dag trekken we door herfstbossen. Soms dichtbij de rivier, dan weer hoog er boven. Langzaam verandert het landschap. Bomen worden kleiner en zeldzamer.
Na een lange dag lopen is er de lodge in Dole. Een grote kachel snort in het midden van de eetkamer. Een winterse sfeer. S Morgens zal ik uitglijden op een bevroren stoep. Mijn stuitje herinnert me nog steeds aan die plek.
Door een inmiddels boomloos landschap lopen we naar Macherma. Nog een paar dagtochten en we zullen bij de pas zijn. De Renjo-la. Het lijkt allemaal voorbeeldig te gaan.
We zullen zien..